Γύρισα σπίτι και βρήκα το ηλιόδεντρο να με κρατά αγκαλιά στον ίσκιο του.
Να μου δίνει ήλιο και οξυγόνο να αναπνέω.
Να κάνει παγκάκι το ξύλο του να κάθομαι απάνω
και να μου μιλά για βραδιές στην Χαϊδεμβέργη..
Το χνούδι με καλωσόρισε χαϊδεύοντας απαλά όσα
του διηγήθηκα. Σαν να μην πόνεσα ποτέ.
Σαν να μην έκλαψα ποτέ.
Σαν να μην έφυγα ποτέ....
Εκείνος λείπει. Ο μαυρόασπρος σίφουνας της ζωής μου.
Κρατώ το τελευταίο του κείμενο στα χέρια μου.
"Εν κινήση"...πριν φύγει ζήσαμε ξανά τις προτελευταίες μέρες.
Σαν να μην μας χώρισε ποτέ τίποτα.
Σαν να αγαπιόμασταν δίχως την μοίρα και δίχως τον φόβο.
Σαν να ζούσαμε ακόμα στο σπίτι στο βουνό.
Γύρισα σπίτι και βρήκα τους φίλους μου έτσι όπως ακριβώς τους άφησα να με περιμένουν.
Η Αμαλθούσια, εκείνη η γυναίκα με την τόση έμπνευση.
Σταθερή. Σταθερές.
Οι φίλοι μου. Οι μόνες μου σταθερές.
Ενώνουμε όλοι μαζί 24 γράμματα.
Και φτιάχνουμε ιστορίες που δεν πουλιόνται.
Γιατί την αλήθεια δεν μπορείς να την πουλήσεις.
Ούτε να την αγοράσεις.