Ούτε ένα ψέμμα δεν έχει ειπωθεί χωρίς να ακουμπήσει στην αλήθεια

Το όλο

Μια μέρα, συνηθισμένη σαν τις άλλες, οδηγούσες...Εσυ  μωρο μου ήξερες πως θα καταλήγαμε μαζι, πως θα μέναμε μαζι? Με ρωτησε με την παιδιαστικη φατσούλα του....Τι να του λεγα...του μιλησα για το κάρμα. Ονόμασα καρμική την σχέση μας κι ας μην ειχε ιδέα οτι ήξερα τα πάντα ακομη κι αν δεν μπορούσα να εξηγήσω πως. Ηξερα ναι. Για όλα ήξερα. Για την προδοσία, για τον πόνο, για τις ανατροπές. Εκείνος δεν μπορούσε να δει την σχέση μας. Εβλεπε μόνο το περίβλημα. Μονο έτσι μπορούσε να ζήσει. Εβλεπα στον ύπνο μου τις πρώην ερωμένες του, τις νυν οταν εκείνος τις σκεφτότανε, όταν ήταν μαζί τους. Ναι ήξερα. Γιατι ήμουν ένα μαζί του, ποιος ξέρει, ισως πριν ακόμη γνωριστούμε. Ισως πολλά χρόνια πριν. Ημουν ένα. Γι αυτό δέκτηκα τα πάντα. Γι αυτο πονούσα οταν πονούσε, γι αυτό του επέτρεψα να φύγει οταν το θέλησε. Οταν είναι μόνος η καρδιά μου ραγίζει. Οταν εισπράττω την μοναξιά του, τα κύτταρα μου μέσα μολύνονται. Κάτι τέτοιες μέρες, τίποτα δεν είναι εδώ. Πως να ναι? Το ένα δεν θα γίνει ποτε ξανά ένα, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξε ποτέ. Ο έρωτας ήταν αυτός που ανάγκασε τον κάθε πόρο του κορμιού μου να αγκαλιάσει τον δικό του, να τον μεταλλάξει και να τον πάρει μαζί του. Μου λείπει ο δικός μου ξέχωρος κυτταρικός χώρος. Μου λείπουν και όλα τα δικά σου. Όλα όσα δεν έχεις καταλάβει ποτέ. Μιλάς για τις πανέμορφες πρώην σου και ξοδέυεις το κορμί σου σε νυν ερωμένες. Δεν κατακτάς την αλήθεια επειδή δεν θέλεις να την κατακτήσεις. Επειδή η νοσταλγία δεν μπορεί να σε κάνει να αναλάβεις την ευθύνη. Μονο κάποια στιγμή σε παρακαλώ λευτέρωσε με....

Δεκέμβρης 2011

Κοιροιδεύω τα ζευγάρια, γένους αρσενικού,. γένους θηλυκού, τα τρίγωνα...Γιατι? Ειναι που η πίκρα χαιδευύει τα κύτταρα μου? Ειναι που νιώθω πως η γυναίκα μέσα μου μπορεί να αναταράξει και να διαλύσει μεμιάς την ισορροπία που υπάρχει στο ισοζύγιο? Ερωτεύσιμο ειναι το είναι μου, πως και γιατι σημερα μπορώ να το ανιχνευσω εξω απ το οικειο σπίτι μου? Εξω απο το σπίτι μου, σε καφέ και μπαράκια. Γιατι με συνοδεύει μια ενοχή, γιατι η εικόνα της γυναίκας έχει συνδεθεί με την ύπαρξη ενός και μόνου οβάλ προσωπου....Πως να αποβληθει αυτή  η ενοχή οταν  ακόμη και η απουσία συνοδεύεται απο πνεύσιμη συνοδεία? Η επικύρωση του έρωτα. Ο  ένας και μόνο έρωτας. Κι ας ξέρεις πως εσύ τον δημιούργησες. Κι ας ξέρεις πως εσύ τον τροφοδότησες. Να ξέρεις πως εισαι η φλόγα και  να νιώθεις ρυάκι που το παρασύρει ο ποταμός, να είσαι η ίδια η φλόγα και να νιώθεις το πιο γέρικο κούτσουρο που καίγεται....Να πίνεις και ναπίνεις μέχρι να πιάσεις πάτο γιατί χωρίς τον αποδέκτη του έρωτα σου είσαι ο ίδιος ο πάτος. Να τρέμει το κορμί ν αγκαλιαστεί, να αποδέχεται οτι ηταν ανάξιος ο δέκτης, όχι του έρωτα, αυτού ήταν το άλφα και το ωμέγα, αλλά της συνέχειας του έρωτα.
Τα καρκινικά κύτταρα διαφέρουν από τα φυσιολογικά κύτταρα, διότι συνεχίζουν να διαιρούνται ανεξέλεγκτα, εξαιτίας μεταλλάξεων του γονιδιώματος και χάρη σε ένα ένζυμο, την τελομεραση, που βρίσκεται μόνο στα γαμετικά κύτταρα και στα καρκινικά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας μάζας κυττάρων, που ονομάζεται όγκος. Οι όγκοι είναι καλοήθεις ή κακοήθεις. Οι καλοήθεις όγκοι, των οποίων τα κύτταρα περιβάλλονται από συνδετικό ιστό, δεν είναι επεκτατικοί, δηλαδή δεν εισβάλλουν στους γύρω ιστούς και δεν εξαπλώνονται σε άλλα σημεία του σώματος. Γενικά, δεν προκαλούν σοβαρή βλάβη στο σώμα, εκτός εάν λόγω του μεγέθους τους ασκούν πίεση σε ζωτικά όργανα.
Το σωμα δεν τα καταφέρνει. Η καρδια δεν τα καταφέρνει. Τιποτα δεν ειναι ιδιο. Ολα επαναστατουν, φωνάζουν, ουρλιάζουν. Ποιός και γιατί? Πως? Με ποιό τρόπο θα μπορούσα να λευτερώσω ενα φουρτουνιασμένο μυαλό. Με τίποτα. Δεν τα κατάφερα. Δεν μπορούσα άραγε να τα καταφέρω. Δεν κατάφερα να αγαπηθώ. Δεν ημουν δικιά του άξια, δικιά του λέξη, βγαλμένη λέξη απο που και πως. Απο βάθρα μανάδων, πρωην συντροφων, απο μια νέα μητέρα ενος γιου,  απο το μυαλό του το ίδιο.  δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω. Ψεμματα. Ποσα ακομη...ποσα ακομη....ολα λειπουν....τιποτα δεν ειναι εδώ. Κι αλλα Χριστουγέννα. Κι άλλα. Πόσα ακόμα?

 

Γιατι

Υπάρχω , δεν υπάρχω...η ζωή μου γίνεται φάντασμα και αιώρειται σε χειμωνιατικες μελαγχολικες μελωδιες. Η ζωη μου...δεν ειναι εδώ. Λειπει. Ταξιδεύει με τον εραστή μου και κάνει κουνια. Η ματαίωση την σπρώχνει ψηλά και δεν τραγούδα τραγούδια παιδικά, παρά τραγούδια πένθιμα γαλλικά. Η ζωή μου ενας κάλαθος απο αναμνήσεις και ενα "δεν τα καταφέραμε"" με σωριαζει στο πάτωμα. Υπαρχω δεν υπάρχω....ανήκω δεν ανήκω...η ζωή μου μια αναμνηση και ενα ονειρο. Η ζωή μου ένας άνθρωπος. Κουρνίαζει τις νυκτες με την θάλασσα, δυο σακουλες μάτια κλείνουν ενα λερναιόυδρο "γιατί". Η αγάπη μου κάτι που το φαντάστηκα. Η αγάπη μου κάτι που υπάρχει. Η αγάπη μου ένας καλα γεμωμένος με μπετόν τοίχος. Και η ζωή μου φόρτσα , αγκαλια με τον τοιχο, συντρίμια πανω στον τοιχο. Υπάρχω δεν υπάρχω, γράφω δεν γραφω. Αιωρουμαι μεστους ζωντανους σαν φάντασμα. Κάποιος να σκεπάσει το κορμί με χώμα, μην σας μολύνει, τουτη η νέκρα, μην σας ταράξει τουτη η δυσωδία.... όλο αρμέγω αναμνήσεις , κι ολο δεν ξέρω ποια η αλήθεια και ποιό το ψέμα. Και μέσα σε τούτο τον τάφο, το ξέρω δεν θα κατατεθεί η αλήθεια γιατί δεν υπάρχει. Και γω θα συνεχίσω να ζώ σαν φάντασμα, δεν θα περνω σε κανένα απο τους δύο κόσμους, οσότου την ανακαλύψω. Ο βαρκάρης θα ρχεται και θα ξανάρχεται. Το νόμισμα του η αλήθεια μου. Το μη νόμισμα η αποστάση απο την φθορα και την αφθαρσία...

Δεν τιθασευεται η απουσια, η απώλεια. Η συνειδητη και συνειδητοποιημενη απωλεια. Το μέτρο νοητικου δυναμικου δεν αντισταθμιζεται απο λεξεις οπως "κατι λέιπει....", "κατι δεν ειναι εδω" ή μονοκοντυλιες σαν φθινοπωρο και μνημες. Ενα μου λειπεις....δεν επιτρέπεται να βγει απ το λαρυγγι γιατι δεν ταιριαζει σε ανθρωπους που αναλωνονται στα ιδια και στα ιδια. Ή σε έναν και μονο άνθρωπο. Ακομη και αν τον βρίσκεις σε άλλους. Ακομα και αν περνας απο αγγελοδαιμονες για να καταληξεις παλι στην εικόνα του ερωτα....Ειναι ο ερωτας ενας και μονος? Αν ειναι για μια στιγμή εκεινη την δεδομένη στιγμη δεν ειναι αιώνια? Ειναι μια αιωνιοτητα χωρις ελεος...και τι είναι άραγε το ελεος...η ανταποδοση, η κοινώνιση του συναισθηματος....? Οι σκεψεις πετανε δεξια κι αριστερα...ψαχνω ενα τοπο να χαμηλωσω την ένταση τους, να βρω ενα τροπο να βαλω για λιγο στο pause την ταινία που παιζει ξανα και ξανά. .Στην εκκλησία οι πιστοί αφηνουν τα κέρματα στο παγκάρι. Σπάει ο θόρυβος απο αλλους θορύβους...Εγκαταλειπω τον Αγιο Γeωργιο τον τροπαιοφόρο.

Καλοκαίρια στο "μινι" αυτοκινητο...μεχρι τον Πεδουλά. Σε θυμαμαι να χαμογελάς. Να χαμογελώ και γώ. Να ακούμε Γλυκερία και να τραγουδάμε. Μου λείπει εκείνη η ευτυχία μαμά. Βαρέθηκα να δείχνω δυνατή μαμά. Μα δεν στο λέω...δεν στο ζητώ.  Με πονούν τα πάντα μαμά. Γιατί νόμιζα οτι η ζωή μου θα είναι και εκδρομές στο βουνό. Μα το αγοράζω μαμά. Και δεν ξοφλάω. Ουτε κάν το εισιτήριο της πόλης. Θέλω να φύγω μαμά. Γιατί μάλλον η ζωή δεν είναι ένας άντρας μια γυναίκα και δύο παιδιά στο αυτοκίνητο. Είναι κάτι έξω απο μένα μαμά. Και δεν θέλω να το αγοράσω. Δεν θέλω κάν να μου δωρίσουν την ψευύτικη επικυρωμένη ευτυχία τους. Δεν ξέρω που κρύβεται. Μα θα την βρώ. Στο υποσχομαι. Δεν μ αρέσουν οι εκπτώσεις μαμά. Δεν είναι έτσι που φαντάστηκα τη ζωή Πονάω μαμά. Πονάω....Με βλέπεις. Μα δεν στο λέω. Θα σου αφήσω ένα χαρτί μαμά. Μια μέρα. ΠΟλυ κοντινή. Όχι. Δεν ειμαι εγώ το δράμα. Είμαι η ζωή. Και η ζωή δεν είναι λύπη μαμά. Είναι καλοκαίρια στο βουνό. Και γω σου το υποσχομαι οτι θα τα βρώ. Θα τα βρώ. Γιατί έτσι με μαθες μαμά. Και έτσι έμαθα...Ν ανιχνευω την αγάπη...στα απλά και στα ωραια. Οχι εξειδανικεύοντας την. Ακλουθώντας την, οδηγητη, μάνα μου.........