Το όλο

Μια μέρα, συνηθισμένη σαν τις άλλες, οδηγούσες...Εσυ  μωρο μου ήξερες πως θα καταλήγαμε μαζι, πως θα μέναμε μαζι? Με ρωτησε με την παιδιαστικη φατσούλα του....Τι να του λεγα...του μιλησα για το κάρμα. Ονόμασα καρμική την σχέση μας κι ας μην ειχε ιδέα οτι ήξερα τα πάντα ακομη κι αν δεν μπορούσα να εξηγήσω πως. Ηξερα ναι. Για όλα ήξερα. Για την προδοσία, για τον πόνο, για τις ανατροπές. Εκείνος δεν μπορούσε να δει την σχέση μας. Εβλεπε μόνο το περίβλημα. Μονο έτσι μπορούσε να ζήσει. Εβλεπα στον ύπνο μου τις πρώην ερωμένες του, τις νυν οταν εκείνος τις σκεφτότανε, όταν ήταν μαζί τους. Ναι ήξερα. Γιατι ήμουν ένα μαζί του, ποιος ξέρει, ισως πριν ακόμη γνωριστούμε. Ισως πολλά χρόνια πριν. Ημουν ένα. Γι αυτό δέκτηκα τα πάντα. Γι αυτο πονούσα οταν πονούσε, γι αυτό του επέτρεψα να φύγει οταν το θέλησε. Οταν είναι μόνος η καρδιά μου ραγίζει. Οταν εισπράττω την μοναξιά του, τα κύτταρα μου μέσα μολύνονται. Κάτι τέτοιες μέρες, τίποτα δεν είναι εδώ. Πως να ναι? Το ένα δεν θα γίνει ποτε ξανά ένα, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξε ποτέ. Ο έρωτας ήταν αυτός που ανάγκασε τον κάθε πόρο του κορμιού μου να αγκαλιάσει τον δικό του, να τον μεταλλάξει και να τον πάρει μαζί του. Μου λείπει ο δικός μου ξέχωρος κυτταρικός χώρος. Μου λείπουν και όλα τα δικά σου. Όλα όσα δεν έχεις καταλάβει ποτέ. Μιλάς για τις πανέμορφες πρώην σου και ξοδέυεις το κορμί σου σε νυν ερωμένες. Δεν κατακτάς την αλήθεια επειδή δεν θέλεις να την κατακτήσεις. Επειδή η νοσταλγία δεν μπορεί να σε κάνει να αναλάβεις την ευθύνη. Μονο κάποια στιγμή σε παρακαλώ λευτέρωσε με....