Καλοκαίρια στο "μινι" αυτοκινητο...μεχρι τον Πεδουλά. Σε θυμαμαι να χαμογελάς. Να χαμογελώ και γώ. Να ακούμε Γλυκερία και να τραγουδάμε. Μου λείπει εκείνη η ευτυχία μαμά. Βαρέθηκα να δείχνω δυνατή μαμά. Μα δεν στο λέω...δεν στο ζητώ.  Με πονούν τα πάντα μαμά. Γιατί νόμιζα οτι η ζωή μου θα είναι και εκδρομές στο βουνό. Μα το αγοράζω μαμά. Και δεν ξοφλάω. Ουτε κάν το εισιτήριο της πόλης. Θέλω να φύγω μαμά. Γιατί μάλλον η ζωή δεν είναι ένας άντρας μια γυναίκα και δύο παιδιά στο αυτοκίνητο. Είναι κάτι έξω απο μένα μαμά. Και δεν θέλω να το αγοράσω. Δεν θέλω κάν να μου δωρίσουν την ψευύτικη επικυρωμένη ευτυχία τους. Δεν ξέρω που κρύβεται. Μα θα την βρώ. Στο υποσχομαι. Δεν μ αρέσουν οι εκπτώσεις μαμά. Δεν είναι έτσι που φαντάστηκα τη ζωή Πονάω μαμά. Πονάω....Με βλέπεις. Μα δεν στο λέω. Θα σου αφήσω ένα χαρτί μαμά. Μια μέρα. ΠΟλυ κοντινή. Όχι. Δεν ειμαι εγώ το δράμα. Είμαι η ζωή. Και η ζωή δεν είναι λύπη μαμά. Είναι καλοκαίρια στο βουνό. Και γω σου το υποσχομαι οτι θα τα βρώ. Θα τα βρώ. Γιατί έτσι με μαθες μαμά. Και έτσι έμαθα...Ν ανιχνευω την αγάπη...στα απλά και στα ωραια. Οχι εξειδανικεύοντας την. Ακλουθώντας την, οδηγητη, μάνα μου.........