Προμηθέας Δεσμώτης

Προμηθέα...
Ξύπνησα μαζί με τον αποσπερο Αυγερινό σήμερα.
Σε είδε θλιμμένο και ταλαιπωρήμενο.
Σε είδε να βουλιάζεις στην βαθιά μελαγχολία χωρίς την φλόγα σου.
Μα η φλόγα είναι εκεί του απάντησα.
Νομίζει πως πέθανε, μου είπε
εξομολογώντας τους εφιάλτες σου.
Δάνεισε μου το φώς σου να του το πάω...
Ντύθηκα φλόγα και ήρθα.
Δεν είμαι ο Δεσμώτης μου λές.
Εκείνος πέθανε και μαζί του και αυτή.
Δεν σε αγκάλιασα και δεν με αγκάλιασες.
Απλά υπήρξαμε.
Εσύ ατάραχος.
Και εγώ να καίω.
Να καίω πιο πύρινη και απ την φλόγα του.
Πιο καυτή κι απ τη γλώσσα του.
Εσύ στον Όλυμπο και γω μαζί με τους θνητούς.
Δεν δεσμευόμαστε Δεσμώτη.
Έβγαλα το παλτό που μου δάνεισε ο Αποσπερίτης
και την μπλούζα του Αυγερινού.
Στα αμπέλια τρέχω γυμνή
λουσμένη απο ύδωρ που σβήνει τον πόθο.