Χαλασμένη τεχνολογία. Χαλασμένη επαφή για μέρες. Μου έλειψε το ορθογώνιο κουτι, το ηλεκτρικό περιθώριο, οι ήχοι του κουμπιού. Μου έλειψε μια γνήσια αγκαλιά. Χωρίς λόγια. Ναί. Χωρίς τίποτα να την βάλει σε πλαίσιο. Αφρική. Παραγκούπολη. Βρέχει μου λές και μπάζει. Κοιμάμαι εξαντλημένη χωρίς καληνύκτα. Σήμερα αλλάζω τις γεύσεις. Σινεμά για μέρες. Θα χουν περάσει 20 ταινίες χωρίς εσένα. 20 άδειες αίθουσες. Στην αρχή γούσταρα μετά πάλι κάτι έλειπε. Το περπάτημα σου. Ο θόρυβος των τσίπς, το ποιός θα αγοράσει τα εισιτήρια και ποιός τα νερά. Το χαμόγελο σου. Εκείνο που κρύβεις γιατί φοβάσαι μην συνηθίσω. Εκείνο που τελευταία ήταν τόσο αυθεντικό. Τα πιο μικρά πράγματα. Εκείνα έλειπαν. Και μετά φόβος. Και μετά πανικός. Για όλα όσα θα άλλαζαν. ΄Τέσσερις μέρες. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Θα αποσταίνει πάντα ενα αν στις ζωές μας. Φίλμ νουάρ σήμερα. Έχω ήδη αργήσει. Η κουμανδαρία έχει τελειώσει εδώ και μέρες. Και απο τότε φοβάμαι τα πάντα. Όλα όσα βλέπω νηφάλια. Τα πάντα χωρίς καμία επιβεβαίωση του ασφαλούς. Κανένα δακτυλίδι δεν σφραγίζει την ηρεμία της ψυχής. Ναί. Το ένιωσα κι αυτό. Και δεν το θέλω πια. Σκουλαρίκια απο κοχύλι. Φτάνει να μπορούν τα χέρια μας να αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλο χωρίς να ακρωτηριάζονται.