Τελειώνουν οι μέρες. Η απόσταση απο το καλημέρα μέχρι το καληνύκτα μοιάζει σαν το πύργο της Βαβέλ.Όσο ανεβαίνω τόσο ξανακατεβαίνω. Θέλω να γίνω αόρατη στους δρόμους της Αθήνας και την νύκτα να κάθομαι για ώρες στην Ψείρα με ένα ποτήρι ρακόμελο. Θέλω να κάτσω στο Σύνταγμα και να χαζεύω τους ανθρώπους που τρέχουν σαν μυρμήγκια. Θέλω να τρέξω να χωθώ ανάμεσα τους, να γίνω ένα με την μάζα χωρίς καμία κατεύθυνση. Θέλω να κάτσω πάνω στο γεφυράκι να βλέπω το πορτοκαλί τρένο να περνά. Να φαντάζομαι οτι πετάγομαι στην οροφή του και οτι με σώζει στροβιλίζοντας με ο σκανδαλώδης ήχος του. Εκείνος που αφυπνίζει μονάχα πεθαμένους. Θέλω να κάτσω στο τρένο στο Ρούφ, αν υπάρχει ακόμα και να απολαύσω μια παράσταση με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Εκεί θα ήθελα να υπήρχες. Εκεί σε φαντάζομαι σαν σε άλλες δεκαετίες που οι άνθρωποι ήταν βγαλμένοι απο ασπρόμαυρες ταινίες. Με μουσική του 50΄ και χαμογέλα, αγνά, χωρίς υποσχέσεις.Δεν ξέρω αν υπήρχαν ή αν με παρασύρει το κάδρο. Πλανιέμαι ανάμεσα σε τρείς άξονες. Σαν μηχανή του χρόνου ταξιδεύω ανάμεσα σε παρόν παρελθόν και μέλλον. Ζαλίζομαι και φοβάμαι.Πίστωση. Έκπτωση. Και μετά ταπί. Αν υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος για εγγύηση. Ένα μπουκάλι φυλακισμένο με απαντήσεις. Θα τις πίστευα;Δύο καφέδες. Σκέτους. Ακόμα δεν έχω λάβει το καλημέρα σου. Μετά το ταξίδι χύνομαι αδιάκοπα σε ιστορικά ανθρώπων με όλη την χυδαιότητα ενος δημοσίου υπαλλήλου.

Να σου δώσω μια αλήθεια που να μην πονά ή κάποια που να πονά λιγότερο.