Eίναι Μάρτης. Τα παιδιά παίζουν με τα βατράχια στο ποτάμι και οι φωνές τους ξυπνούν τη χειμερία νάρκη που κοιμηθήκαμε τον τελευταίο καιρό. Ήλιος..απο εκείνους τους κυπριακούς να θυμίζει πως το καλοκαίρι μόνο κρύβεται απο δίπλα μας. Είναι πρωί. Εκείνος είναι αξύριστος και σέρνεται αγουροξυπνημένα στην βεράντα. Μεστην μέρα προσθέτουμε κόκκους καφέ και τους ανακάτεύουμε με ζάχαρη..Τα γέλια των παιδιών είναι τα μόνα αυθεντικά κομμάτια των παράλληλων ζωών μας. Η ευτυχία που δεν ομολογείται, δεν παραδέχεται την καταβολή της. Μέστα γραφόμενα του υπάρχει υπάρχει ο κενός χώρος αριστερά και δεξιά απο το πλαίσιο. Εκεί με αόρατο μελάνι συνυπογράφει την ευδαιμονία. Η Μαρία Νεφέλη τον κοιτάζει καθιστώντας τον υπεύθυνο για την εξέλιξη της. Ο Μιχαήλ γεμίζει τον κουβά νερό και τρέχει μεστις μυγδαλιές με σανδάλια απο ένα άλλο κόσμο φερμένα. Πάνω στο τραπεζομάντηλο μαρμελάδες απο τα φρούτα των φίλων  μας. Οι ζωές μας ένας ατελείωτος κοχλίας. Ενα σπιράλ χωρίς αρχή και τέλος. Ξαναγεμίζω τα ποτήρια καφέ. Συνεχίζω να παίζω παιχνίδια με τις λέξεις...


Eίναι απόγευμα. Εκείνος παίζει με τα παιδιά ακροβατώντας στα δέντρα. Μοιάζει με μαιμού, λέπτος και κατάμαυρος. Κάθομαι στον κήπο και τους χαζεύω. Με κοιτάζει με βλέμμα ακατέργαστης ικανοποιήσης. Χαμογελάει. Εκείνα διαμαρτύρονται και θέλουν να τον μοιραστούν ανεπηρέαστο. Γράφω στα σημειωματάρια μου. Αναρωτιέμαι πως θα ταν αντίστροφα.

Είναι πρωί και είναι μελαγχολικός.
Είναι απόγευμα και είναι χαρούμενος.

Είναι εκείνος και ξύνει την πέτσα.
Είναι απόγευμα και μας πάει περιπάτους στην θάλασσα.

Είναι Μάρτης και προσπαθεί να μας χωρέσει όλους σε ένα πίνακα.
Είναι εποχή των λουλουδιών και έχει ήδη κρεμάσει στεφάνι έξω απο την πόρτα.

Είναι άσπρος και ταξιδεύει με τις λέξεις.
Είναι μαύρος και ταξιδεύει με λίγα γραμμάρια κάνναβις.

Η μΟνΗ μΟυ ΑλΗθΕιΑ οΙ φΙλΟι ΜοΥ......