Κάθε χρόνο ο ίδιος ανελήτος Μάρτης.
Κάθε χρόνο να μου δίνει μια ευκαιρία η άνοιξη και εγώ να την χάνω.
Κάθε χρόνο ο ίδιος οδωστρωτήρας. Γελάει και διασκεδάζει μαζί μου.
Γιατι. Γιατι..
Κάθε χρόνο τον Μάρτη όλα ξαναγεννιόνται και εγώ μένω η ίδια.
Κάθε χρόνο να θές να λάμψεις με την άνοιξη και μέσα σου να είσαι
ένας κατάμαυρος χειμώνας.
Και πίσω σου μια σκιά να γελάει με την πλάνη σου.
Μια φορά η πλάση να ταν δίκαια με όλους τους ανθρώπους.
Μόνο μια άνοιξη ας μπορούσα να δώ το φώς χωρίς τον αιματηρό Απρίλη.
Μια φορά να μπορούσα να δω τις τουλίπες ούτε πιο πριν ούτε πιο μετα.
Μόνο την ώρα που ανθίζουν.
Κάθε χρόνο ο ίδιος ανελέητος Μάρτης.
Λές και έκανες διάγνωση πως είμαι αλλεργική στην ευτυχία
και έτσι σου δωσε το κατάλληλο άλλοθι να μου πάρεις μακριά τον ήλιο.
Μακάρι να το καταλάμβαινα εκείνη την μέρα που συναίνεσα.
«Μπορώ να λάμψω το ξέρω οτι μπορώ»...μια μάυρη κουκκίδα ήσουν.
Και έλαμψες. Ψεύτικα λάμπεις. Γιατί τούτο το φώς δεν σου ανήκει.
Κάλπικες δεκάρες ένα σωρό στην ίδια τσέπη.
Και συ έρχεσαι κάθε χρόνο Άνοιξη να μου θυμίσεις πως πρέπει να μοιάζει
η ζωή και η αγάπη.
Σου παραδίδω όλα μου τα κύτταρα . Παραδίδομαι.
Ανελέητη.
Μόνο μια χρονιά συγχώρεσε με και άσε με χωρίς την εποχή σου.
Άσε με κατάμαυρη . Άσε με να πάω στο καλοκαίρι χωρίς να μεσολαβήσεις.
Δεν τις θέλω τις μνήμες σου πια.
Ούτε το ρίγος που μου προκαλείς. Πηγαινε επισκέψου ερωτευμένους.