Κατι συμβαίνει εκεί έξω.
Γύρισε.
Φοβάμαι.
Τον ξέρω τούτο τον άνεμο.
Ξέρω αυτό τον κόμπο που την ώρα που
πάω να ξεψυχήσω χαλαρώνει.
Γύρισε και φοβάμαι.
Το τέρας μαίνεται και το στομάχι μου
πρώτα πηγαίνει και μετά ακολουθώ εγώ.
Φυσά σαν πέρσι.
Φυσα το ίδιο με πέρυσι.
Εμφυτεύσεις, οράματα , σκουλήκια στην κοιλιά.
Φοβάμαι.
Μείνε στην σπηλιά σου.
Η κοκκινοσκουφίτσα δεν σε κλουθάει πια.
Ντύσε με κόκκινα όποια θές.
Ακούω την κραυγή σου.
Την ακούω και πάλι.
Δεν με παίρνουν τα πόδια μου τούτη τη φορά.
Ξερνώ και ξερνώ και ξερνώ.
Φωνάζω βοήθειαααααααααααα
κανένας δεν θα ακούσει, γιατί οι λέξεις μου
είναι ανείπωτες και άηχες και άσκημες.
Σαν εσένα.
Σαν εσένα.
Αργει η πανσέληνος λυκάνθρωπε.