Χαράματα στο μαξιλάρι. Μετά απο κάθε αποτυχημένη προσπάθεια να κάψω όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα
εκείνα λές και είναι παιδιά λερναίας ύδρας. Χαράματα ξυπνώ. Πάει ένας μήνας. Σήμερα πάω ξανά στην πρωτεύουσα. Μέσα μου κόμποι λυμένοι μπλέκονται με τους άλυτους και οι μέν γδάρνουν τους δέ. Το τελευταίο μου χαρτί γυρίζω , θάνατος και μετά αναγέννηση. Αναγέννηση και μετά θάνατος. Τι φταίω που δεν τον φοβάμαι? Προσπαθώ να του εξηγήσω, περι χίππικης αντίληψης ειρωνεύεται , να σταματήσω να διαβάζω Ελύτη με προστάζει. Μα είμαι αδαής κάθε ποίησης έτσι κι αλλιώς. Τα πάντα μετά τα χημικά εμφανίζουν το φίλμ θετικό. Κι εγώ ακόμα κολλάω στο αρνητικό, νομίζοντας πως η σύλληψη έγινε σε αναλογία χρυσής τομής. Παίκτηκε και ξαναπαίκτηκε. Ίσως απο τα πιο κλασσικά. Απομυθοποίηση των πάντων. Σε βλέπω γυμνό πια. Στεγνό. Ο θρόνος μου είναι άδειος. Και δεν μπορείς να τον ανέβεις. Μόνο να πατήσεις τον ανελκυστήρα και να καθήσεις σαν εισβολέας. Απ όλα τα στάδια τούτο είναι το χειρότερο. Να μην υπάρχει κανένας λόγος να μείνεις. Είμαστε ίδιοι μωρό μου ή γίναμε, δεν ξέρω. Θα πεθάνουμε μόνοι μας, σε ξεχωριστά σπίτια, μα ο γυμνοσάλιαγκας θα κάνει πάντα την ίδια διαδρομή, να ορίζει το κισμέτ και να το αναλώνει.  Σπάω το κεφάλι μου να βρώ μια θεωρία να σπάσει τον κοχλία . Ετσι δεν θα ήμουν μια Φερμίνα και εσύ δεν θα αντιλαμβανόσουν απροκάλυπτα την τυχαία ύπαρξη. Ας με βοηθούσαν τα χ και τα ψ και τα ρ να μπορούσα να σπάσω το συσπείρωμα , να πάψει να επεκτείνεται στο σύμπαν. Να βρώ μια θεωρία που να σπάσει τον κοχλία. Ούφ, άραγε να θέλει πολύ εξυπνάδα? Θα θέλει. Μα θα την βρώ. Το συσπειρικό σημείο τέλους. Έτσι θα το ονομάσω. Ξημέρωσε.