Το μυαλό δεν ήταν σαν τότε που τελευταία φορά ανέβηκα τους δρόμους της Πλάκας, λές και το κρανίο έβαλε 20 κιλά απο τότε.
Καθισμένη στην πλατεία στο Μοναστηράκι να μπορεί για μια στιγμή η καρδία μου να μοιάζει με τον γεράκο δίπλα μου να μου λεει "τι να κάνουμε". "Τι να κανουμε.  Εδώ" του απαντώ. Εδώ. Σαν ξένοι, σαν πρόσφυγες, σαν βαρυποινίτες που αποδρούν για τρείς μέρες μέχρι να τους ανακαλύψουν ξανά και να τους κλείσουν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ασφαλείας. Τι είναι αυτό? ΠΟυ το πουλάνε οι άνθρωποι να πάω να το αγοράσω. Δεν ξέρω. Αντί αυτού αγοράζω σουβενίρ για τους φίλους μου ψάχνοντας τους να σκεπάσουν τη γύμνια μου.
Τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Εκτός απο το τρένο, την πλατεία, τα μηρμηγκια που περιφέρονται γύρω απο τις πλατείες, ανάμεσα τους και εγώ.
Περπάτησα ξανά και ξανά. Επίτηδες Σάββατο να ζαλιστώ ακόμη πιο πολύ, όχι απο το κρυολόγημα που με συνόδευσε, επίτηδες είπα απ την βουή.....
Αγίου Μάρκου. Οι πατούσες της ήταν αθώες και τώρα τώρα ανοίγει τρύπες απο το βάρος. Θα ερωτεύουμουν παράφορα έλεγα πριν φύγω. Ερωτεύτηκα. Παρά της φοράς. 4 χρόνια μετά.
Οι φίλοι μου μου δείχνουν τα βίντεο του γάμου τους. Κάπως έτσι μοιάζουν οι σχέσεις, δύο να φιλιούνται και να περπατάνε δίπλα δίπλα. Κάνω τον Καραγκιόζη, λίγα δάκρυα μου ξεφεύγουν , ήταν το αστείο γλυκανάλατο λέω και χαμηλής αυτοπεποίθησης σερβιρισμένο.
Επιλογές. Τα πάντα είναι.
Τραβάς τον κλήρο και όσο αντέχεις τον υποστηρίζεις.
Μέχρι που ο κλήρος σε κάνει απόκληρο.
Και τότε παίρνεις ένα αεροπλάνο να συναντήσεις παλιά σου κομμάτια που συναντώντας τα έχεις καταλάβει οτι τα αποχαιρέτησες για πάντα.
Φυσική ροπή του ανθρώπου σε ένα αγώνα πότε ισότιμο πότε σικέ και πότε άνισο.
Το πλήρωσα όλο το κόστος.
Γυρνώντας πίσω η ζωή μου ξαναλλάζει.
Με αντιβίωση και την μέρα ελεύθερη.
Με ανθρώπους να με περιμένουν να ποζάρω στους πίνακες τους.
Ανεβάζω το φίλμ να παρατηρήσω ξανά εαυτόν ...
Δεν θα ρωτήσω ποτέ ξανά γιατί.
Δεν υπάρχει.