Μόνο άμα είσαι μεθυσμένος φιλάς. Με κάτι στόματα που καταπίνουν
και διαλύουν τα σκυλιά του Άδη.
Μόνο άμα ταξιδεύεις φιλάς. Σε κάτι κόσμους ανίερους και αρπακτικούς-όχι
πουλιών-μονάχα βαρέων και ανθρωπίνων εγκαυμάτων.
Μόνο άμα μεσονυκτίζει φιλάς. Με γλώσσες ενάλαφρες εμποτισμένες
ιώδιο. Απο κείνο που βάζουν οι νοικοκυρές τα καλοκαίρια
στα γλυκά να τα συντηρήσουν.
Μόνο άμα ταλαντώνεσαι φιλάς. Και εγώ καρφωμένη σε χιαστή
να σε περιμένω, απ το ένα άκρο στο άλλο να με φτάσεις.
και διαλύουν τα σκυλιά του Άδη.
Μόνο άμα ταξιδεύεις φιλάς. Σε κάτι κόσμους ανίερους και αρπακτικούς-όχι
πουλιών-μονάχα βαρέων και ανθρωπίνων εγκαυμάτων.
Μόνο άμα μεσονυκτίζει φιλάς. Με γλώσσες ενάλαφρες εμποτισμένες
ιώδιο. Απο κείνο που βάζουν οι νοικοκυρές τα καλοκαίρια
στα γλυκά να τα συντηρήσουν.
Μόνο άμα ταλαντώνεσαι φιλάς. Και εγώ καρφωμένη σε χιαστή
να σε περιμένω, απ το ένα άκρο στο άλλο να με φτάσεις.
αναρτήθηκε από το χρήστη Η κόρη του Πενθέα στις
Σάββατο, Απριλίου 24, 2010
1 σχόλια:
Γεια σου μικρή μου. Το "μόνο" δεν τ' αντιλαμβάνομαι ;) Να φιλιέσαι "με στόματα που καταπίνουν και διαλύουν τα σκυλιά του Άδη".. τι άλλο δηλ.;.. Κι όσο για την συντήρηση των μεταμεσονύκτιων φιλιών του, δεν είναι δικό του το κατόρθωμα, δικό σου είναι.
Ε πόσο μ' αρέσει όταν γράφεις έτσι.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα