Ανάμεσα στο καλοκαίρι και τον χειμώνα μεσολαβεί το φθινόπωρο. Και γώ μέσα μου νιώθω και τις τρείς εποχές. Το καλοκαίρι να με καίει, το χειμώνα να με παγώνει και το φθινόπωρο να είναι κάτι στο μεταξύ. Κάτι χλιαρό. Ακούω τους γείτονες να συνεχίζουν την ζωή, εκείνη που έχουν νοηματοδοτήσει ανάμεσα στην καθημερινότητα και σε όσα η κοινωνία προσδοκεί. Σε όσα μας αρπάζει και μας αφήνει κενούς. Όχι,οτι και εγώ δεν είμαι μια απο αυτούς. Μα εγώ το νόημα δεν το βρίσκω. Και αυτοί κάποιες φορές μοιάζουν τόσο ευτυχισμένοι. Και το πλαίσιο. Η σταθερή. Είναι εκεί και μοιάζουν να βοηθούνται. Κτυπώ τον υπολογιστή. Με σχέση αγάπης. Ίσως παθολογική. Υστερόμορφη θα έλεγε ο άντρας μου. Εκείνος που δεν υπάρχει. Βάζουν στο φούλ την τηλεόραση και βλέπουν διαφημίσεις. Κάθομαι στον κήπο. Μας χωρίζει ο "φραμός". Ακόμη και στο σπίτι μου παραβιάζω τον βίο άλλων ανθρώπων. Ακούω τις συζητήσεις τους, τα νέα τους, τις φωνές τους. Ζηλεύω. Αντικρούει τόσο πολύ τη μοναξιά μου. Τις νύκτες σκέφτονται πως μοιάζει η ελευθέρια, μου λέει ο άντρας μου. Μα εγώ τους ζηλεύω. Γιατί μεστο πλαίσιο δεν θέλουν να κάνουν άλλα ταξίδια. Γιατί ετούτοι δεν θέλουν να γνωρίσουν. Γιατί είναι ευτυχισμένοι έτσι όπως είναι. Βλέπουν βραζιλιάνικες σειρές και αποκοιμούνται στην πολυθρόνα. Κάποτε τους λυπόμουν. Τώρα τους ζηλεύω. Καμιά φορά εύχομαι να ήταν και η δική μου ζωή τέτοια. Με αρχή και τέλος. Απλή. Χωρίς ταχυκαρδίες. Χωρίς να ζαλίζομαι απο τις σκέψεις. Χωρίς να νιώθω οτι όσο και να ζώ δεν θα κατακτήσω. Χωρίς την μελαγχολία που το είναι δεν είναι ενάλαφρο. Και δεν με πειράζει τόσο που είναι βαρύ. Με πειράζει που δεν μπορώ να το μοιραστώ με κανέναν. Με πειράζει τόσο πολύ ο εγωισμός, η επιφάνεια, ο ναρκισσισμός στις σχέσεις. Με πειράζει να μου θυμίζουν οτι μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας πεθαίνουμε. Ναι, ρε μαλάκες. Όμως δεν ζούμε μόνοι μας. Μαζί ζούμε. Μαζί γαμώ την πουτάνα μου, κι όσο ζούμε μαζί οφείλεις να κοιτάς και απέναντι. Και μέσα. Και πρώτα μέσα και μετά απέναντι.