Μικρά μπλέ ανθρωπάκια

Λατέρνα η κάθε προσπάθεια αντιγραφής μιας πανάρχαιας κωδονοκρουσίας.


Βγάζω ανθρωπάκια απο το πλυντήριο , τεντώνοντας τα και κρεμάζοντας στον καυτό ήλιο να στεγνώσουν απ το ιώδιο.

Μηρμύγκια πάνε κι έρχονται, και συ η μια κατσαρίδα σταθερή και ανθεκτική στον καθρέφτη μου.

Πατάω σωλήνες στο σπίτι που ενώνονται με τις αφοδεύσεις μιας στείρας πραγματικότητας.

Ασελγώ με ψευτοποιητές και ψευτοποιήτριες σαν και του λόγου μου.

Γαμιέμαι με όλα τα στοιβαγμένα ψευτοκατάλοιπα της άλλοτε ουσιάς.

Αλκοόλη. Η μοναδική "ουσία".

Είναι τόσο αυθεντικός τούτος ο δρόμος που φοβάμαι να τον πιστέψω.

Φυλάκισα στην κουνουπιέρα μια κραυγή δυο πιθαμές ύψος.

Μορφές και σχήματα και άνθρωποι.

Προσπελάσιμα είναι τα όνειρα, τα γράμματα και οι λέξεις.

Το μόνο αυθεντικό είναι το αίμα μας. Κι αυτό στο υπογράφω.

Μικρά μπλέ ανθρωπάκια που σέρνουν το καρότσι του σούπερμαρκετ φοβισμένα.

Περπατούν γοργά τραχιά και συγκαταβατικά νεύοντας στην μια πραγματικότητα

που τσουγκρίζει ακόμα τα σωθικά τους.

Προσπερνώντας την φτύνουν στην έξοδο την αναγούλα.

Προσπερνώντας πείθουν οτι ο μαιντανός στο καροτσάκι είναι το μόνο βότανο για να μπορούν τα 

μπλέ στομάχια τους να χωνέψουν ας πούμε την «ευτυχία».