Καλά δημιουργημένη ησυχία με συνοδεύει μέχρι το βουνό.
Όρνια αντικρίζω στη λεωφόρο μα σαν κάνεις οτι δεν τους δίνεις σημμασία
εκείνα πετάνε μακριά.
Ο Λουδοβίκος με ταξιδεύει τις ώρες ακριβώς που θέλω να φύγω.
Ησυχία μου κρατάει το χέρι.
Κατασκηνώσεις, παραλία, αλκοόλ, καινούργιοι άνθρωποι σμίγουν
με τους παλιούς και ανακατεύονται στη σκακιέρα.
Στον καθρέφτη παρατηρώ πως έχω μεγαλώσει πριν να το θέλω.
Ποιος το θέλει ποτέ....
Οι ενοχές έρχονται έξω απο το παράθυρο και στήνουν καρτέρι μέχρι να φανώ.
Τους δείχνω το δρόμο για το σπίτι του λύκου και αυτές έρχονται ένα βήμα πιο μέσα.
Τις βάζω στο αυτοκίνητο και φεύγω.
Τα πίνουμε μαζί στο μπάρ και τελικά γίνονται οι καλύτερες μου φίλες.
Μου λείπει μια αγκαλιά τα βράδια που να μην αξιώνει τίποτα.
Σκέτη και καθάρια.