Πέρνω τον πιο μακρύ δρόμο απο όλους. Δεν επικοινωνώ με τους φίλους μου. Τους ζητάω πίστωση χρόνου. Μέστην στενότητα του χώρου πέρνω βαθιές αναπνοές. Θάλασσα, στόμα, μήνυμα, οβάλ πραγματικοτήτα, πράσινη βαμβακερή φανέλλα, μάτια κόκκινα. Στρίβει τσιγάρο. Ρωτάω. Αντιστροφή και ένα μεγάλο κατηγορώ. Ψάχνω την ταπεινότητα. Την ζητάω. Έχω ανάψει ένα καντήλι σε όλα τα ξωκλήσια. Ιεροσυλώ και καβαλάω την πίστη μου. Σε μια κόλλα χαρτί γράφω "Μιχήλ Άγγελος" και την αφήνω μαζί με τα δικά μας. Περνάω μέρες να προσπαθώ να καταλάβω έστω και μέσα απο τα σύμβολα. Βρέχει. Χτές προσπάθησα να γράψω σε μια ροκ σκηνή παρέα με ουίσκυ, ένα παραμύθι. Ήθελα να μπορέσω να χαρίσω κάτι στα παιδιά. Σε αυτά που υπάρχουν και σε εκείνα που θα έρθουν. Να φύγεις μου λέει αν δεν αντέχεις. Μα το κακό είναι που αντέχω. Το κακό είναι που αντέχω και δεν τα παρατάω. Πήρα όλα τα στενά. Γυρεύω μια ταπεινότητα ψυχής. Και το ξέρω πως ίσως να χει δίκαιο. Για πρώτη φορά. Μέσα σε μια σπηλιά σήμερα εφτά η ώρα το πρωί. Αγκάλιασα ένα γατί και του αφιέρωσα ένα όνειρο. Τι θλίψη να κάνεις τον άνθρωπο που αγαπάς δυστυχισμένο. Τι θλίψη να μην του χαρίζεις το πρώτο του παιδί. Εσύ. Εσύ. Που ποτέ δεν το φαντάστηκες έτσι. Τι σημμασία αν θα κάνεις μαζί το δεύτερο και το τρίτο. Την πρώτη χαρά του την χαρίζει άλλη. Και ίσως να χει δίκαιο. Δεν αντέχω. Δεν αντέχεται τούτος ο πόνος. Να φύγεις, φωνάζει με στην ανισορροπία του. Θα φύγω. Θα φύγω.....