4 η ώρα το πρωί. Είναι πεθαμένος. Ο λώρος κόπηκε. Δεν υπάρχει πια. Έπρεπε να τον φέρει σε μπουκάλι να το δώ. Και το έφερε. Το άφησε στο τραπέζι και έφυγε. Έκανα την ανήξερη. Και τώρα πάει έξι. Το μπουκάλι είναι εκεί. Η κάθε προσπάθεια να αγαπηθούμε. Την έφερε για να την θάψω. Την έφερε πεθαμένη για να την θάψω. Γύρισε για να τον δω πεθαμένο. Γύρισε για να τον φιλήσω τούτη την φορά πριν φύγει. Του έκλεψα το εδώλιο. Το μοναδικό του δώρο. Οταν μου το χάρισε με αγαπούσε. Και πριν δυο μέρες το έκλεψα ύπουλα απο τον λαιμό του, θεωρώντας οτι μου ανήκει. Δεν συνάντησα τίποτα πιο δικό του....το άρπαξα. Και τώρα σε λίγο καιρό θα έχει κάτι ολόδικο του. Υπεράνω όλων. Υπεράνω της αγάπης μας. Η σχέση μας μοιάζει απαγορευμένη. Εγώ ενας outsider. Στο σιγύρισμα της ζωής του δεν κυκλοφορώ σε κανένα ραφάκι. Μονάχα σε κάτι σεντόνια γεμάτα σπερματοζωάρια. Τα κρέμασα στο παραθύρο και απο εκεί κατέβηκα τον τρίτο. Φρικιασμένη βλέποντας αναγκαζόμενη πως σκοτώνεται η αγάπη την κηδεύω σήμερα. Κι ας με λές φονιά. Μέσα μου είμαι τα πάντα. Και φονιάς και πρόβατο και δήμιος. Μόνο μην γυρίσεις ποτέ και σε καμιά ζωή. Μόνο μην στοιχειώσεις ξανά τη ζωή μου. όσο ήταν να πληρώσω πλήρωσα, ακούς? Ο δείκτης μου στράβωσε να δείχνει προς τα μέσα. Αυτό δεν ήθελες πάντα? Τώρα γίνε χαρούμενος, με την γκαρσονιέρα και την διαιώνιση του είδους. Με ταξίδια ακτιβιστικού χαρακτήρα για να νιώθεις ζωντανός και βύζαγμα μητρικού γάλακτος. Αληθινού τούτη τη φορά. Έχασες μικρή. Όλες τις μάχες. Πέρασες το τέρμα πάει καιρός και δεν το χεις καταλάβει. Να μάθεις να χάνεις ονειροπαρμένη. Να μάθεις να δέχεσαι την ήττα σου, να μαζεύεις τα κομμάτια σου και να φεύγεις. Μαμά. Γιατί δεν μου έδειξες ποτέ πως το κάνουν? Δεν σε άφηνα μαμά. Ήμουν τόσο σίγουρη. Ήμουν πάντα τόσο σίγουρη....Βγάλε κρασί και χαλούμι. Έρχομαι σπίτι. Αυτό δεν κάναμε στις κηδείες? Βγάλε να φάμε και να πιούμε στην υγειά του. Άσε με να πλύνω τα χέρια μου που είναι γεμάτα χώματα στον νιπτήρα σου. Δέξου με όπως πάντα και αγάπα με όπως πάντα μαμά. Έρχομαι σπίτι.