Σμιλεύω ολόκληρες τις μέρες και τις νύκτες χωρίς εσένα,
εκείνες που άλλοτε ήταν πάντα μισές.
Σμιλέυω τα λόγια που κατακάθισαν μεστα σωθικά μου,
εκείνα που προχωρώντας προς τα κάτω
έγιναν πράσινες και μωβ κουράδες..
Με εκείνες τρέφομαι τα τελευταία χρόνια.
Και με εκείνες ξερνώ.
Σμιλεύω όλα αυτά που πέρασαν και εκείνα που θα έρθουν.
Την άσπρη κουνουπιέρα την έκανα νυφικό
και παντρεύτηκα για πάντα με το όνειρο που σφαγιάστηκε.
ΓΙα πάντα ο άντρας μου.
Για πάντα η γυναίκα του.
Τόσοι πολλοί θάνατοι σε ένα χρόνο.
«Δεν θα μυρίσω ποτέ θειαφι χωρίς να σκεφτώ εκείνο το απόγευμα¨..»
Τόσοι πολλοί θανάτοι και μια γέννηση.
Ποιός ομφάλιος λώρος με κρατά δέσμια με την σελήνη σου...
Κόψε με.
Γιατί μόνη μου δεν τα καταφέρνω.
Το μαχαίρι βάλτο όχι στα σωθικά μου, ούτε στα δικά σου.
Βάλτο ακριβώς εκεί που δένονται τα δύο.
Όλο αστοχείς. Πάντα νόμιζες πως κέντρο είναι εκεί που συσσωρεύεται ο πόνος.
Κέντρο είναι εκεί που αντανακλάται η σκιά σου.
Αντίο.