Καταπίνοντας τα ζάρια ηχογραφώ το πιο αληθινό συγώμη που ζήτησα ποτέ απο μένα. Δεκέμβρηδες. Τρείς διαφορετικοί. Τρείς μεγάλοι δεκέμβρηδες. Τρείς ανεμοστρόβιλοι. Δεν φοβάμαι τα πάρκα Ουρανία. Πόσα παιχνίδια κάναμε σε κείνη την μεγαλούπολη, θυμάσαι; Τώρα παίρνω την βαφτιστήρα μου στο πάρκο και την κρατώ σφικτά. ΦΟβάμαι. Τωρα πια όλα τα φοβάμαι Ουρανία. Σε τούτο το ανεμοστροβιλινό ταξίδι κάνω συνέχεια εμετούς. Λές και κατι νευρογενές να μην με αφήνει να τραφώ Ουρανία. Έπρεπε να κόψω τα μαλλιά μου χτες. Δεν σώζονται, είπε ο ειδικός. Τίποτα δεν σώζεται πια Ουρανία. Εκείνος που θα σε παντρευτεί θα είναι τυχερος έλεγες. Μα δεν είναι. Κατάπια όλα του τα δάκρυα παιδική μου φίλη. Κι όσο τα κατάπινα γένναγα καινούργια. Δεν μπορώ να ζήσω άλλο Ουρανία. Δεν είμαι εγώ, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναγίνω. Κρατάς φυλακισμένη την αγνότητα μου Ουρανία. Κρατούσες τον κόσμο που ονειρεύτηκα ξεχνώντας τετράγωνα κουτιά και σαπουνόπερες. Κρατούσες ένα κόσμο που μπορούσα να συγχωρέσω, να ανακατέψω λίγα χρώματα και να μυρίσω ολονών την αύρα ...το λιβάνι ήταν λίγοτερο απ το θειάφι. Έγινα ένας απο αυτούς Ουρανία. Εγινα εκείνο που ποτε δεν φαντάστηκα. Δεν μπορώ να εξημερώσω άλλους ανθρώπους Ουρανία. Έγινα ένα κτήνος φορώντας μονόγραμα στο λαιμό. Συγχώρεσε με Ουρανία.