Ανάποδες βελονιές απο τα πολύχρωμα μουλινέ
της θείας. Αγαπημένη μου.....
Δεν έμεινα μόνη μαμά. Έμεινα με μένα.
Και ήταν τόσο γαληνεμένα όλα, μαμά.

Σβησμένες μορφές δουλεμένες με άνθρακα,
σε ένα χτί να μην αλέθεται η γόμα.

Εκείνοι έρχονται πάντα απο τότε που ήρθα και εγώ.
Και συνεχίζουμε παρέα.

Μονάχα η καλοσύνη, έλεγες παππού.
Μονάχα η καλοσύνη.

Δεν θα έκανα τίποτα τυπικό έλεγα.
Ούτε χρόνια πολλά, ούτε φιλιά, ούτε επισκέψεις.
Και έφυγες δίχως να σε φιλήσω.

Μόνο οτι βγαίνει απο μέσα, έλεγα.
Μόνο αυτό είχα να δώσω.
Παλιοεγωιστρία ήταν η αλήθεια μου.

Σου στέλνει χερετίσματα ο κ. Πραξιτέλης,
και βλέπω συχνά την όμορφη γυναίκα του
γιαγιά.

Θα χαιρόσουν τόσο αν ήξερες πόσο τους
αγαπάω και πόσο συχνά μυρίζω τα λουλούδια τους.

Τρεχούμενα νερά οι μνήμες, τρεμοπαίζουν
την ώρα που ετοιμάζομαι να πάρω εξιτήριο.

Αχ, τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη παππούλη μου.
Όλα του κόσμου τα κρασιά για σένα μόνο τα πίνω.
Ήθελά τόσο πολύ να σε φιλήσω πριν σε αφήσω στον καφενέ.

Το κρατώ μαζί μου παππού.
Και το σμίγω με τα όνειρα που με κυνηγούν την μέρα.

Χρόνια πολλά παππούλη. Χρόνια πολλά, όπου και να σαι.