Να έρθεις για πέντε λεπτά, κι ας φάμε μετά. Εκεί. Στο πελώριο κάστρο.
Δίπλα απ το μεγαλό φώς, προσπαθούσες να πιάσεις τις πεταλούδες να ταίσεις τα μηρμήγκια. Τα μεγάλα αφρικάνικα μηρμήγκια που κελαηδούν τις νύκτες. Δεν σε είδα. Με τρόμαξες.Με αγκάλιασες προσπαθώντας να εκστομίσεις μια υπόσχεση, να την φυλακίσεις με τα τεράστια σου χέρια. Όχι να την αποσπάσεις, να βγεί απ τα σπλάχνα σου μέσα. Απο κεί βαθιά που ήταν κολλημένη με εκείνα τα μώβ χρώματα. Πέντε λέξεις την ώρα που τα κεφάλια των ερωτεύμενων ακουμπούν σαν σε πόζα αλληγορικού πίνακα. Έτσι θέλω να μοιάζει. Και έτσι ήταν.Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς ονειροπαρσίες, χωρίς δακτυλίδια, χωρίς ρομαντζούρα. Μια αλήθεια πέντε λεπτών. Ολόκληρη και αδιάσπαστη.Μια ερώτηση, χωρίς απάντηση. Διότι δεν πιστεύω στις υποσχέσεις. Διότι δεν χρειαζόταν καμια κατάφαση για να εγγυηθεί την ένωση. Όχι των ζωών μας, αλλά της ευθείας. Κι ας είναι παράλληλη. Φτάνει να μαστε δίπλα. Φτάνει να σε βλέπω να χαμογελάς. Φτάνει να πηγαίνουμε ακόμα βόλτες στο βουνό και να ονειρεύομαστε καλύβια. Ανείπωτη συναίνεση. Ανυπόγραφο συμβόλαιο, μα συμβόλαιο. Και γώ παράξενα βιώνω την σάρκα μου, το δέρμα μου, όλα όσα σκιαγράφησα και όλα όσα τα γέμισα με χρώμα ανεξίτηλο. Μια στιγμή για να νιώσει οτι η βαρύτητα ολόκληρης της ματαιοπονίας μπορεί να ακουμπήσει και να ξαλαφρώσει. Μόνο για τούτο το δεκαδευτερόλεπτο. Μετά έτρεξε να μαζέψει πεταλούδες. Ήσυχος και ξαλάφρωτος, όχι ξαλαφρωμένος. Ξαλάφρωτος. Και εγώ έμεινα να τον κοιτάζω. Κάτω απο την λάμπα, δίπλα στο κάστρο.Σε μια ιστορία χρόνων, να θέλει να βάλει λίγη κι απ την δική του.
Δεν ήξερα τι ήμουν εκείνη την ώρα και πως έπρεπε να νιώσω που το προκάλεσα. Μα δεν με ένοιαζε να το ερμηνεύσω και ούτε ακόμα με νοιάζει.
Να μείνει για πάντα έτσι. Ας ήτανε να μείνει για πάντα έτσι.