Θυμάσαι;
Τον άντρα με τα μακριά μαλλιά;
Άραγε, τον θυμάσαι;
Την γκαρσόνα, την γκαρσόνα την θυμάσαι;
Την γκαρσόνα και το τριαντάφυλλο.

Την ευτυχία εκείνη...
Την θυμάσαι...;
Την λάμψη εκείνη...παραπλεύρως της ψυχής.
Την θυμάσαι;

Μια νύκτα που έβρεχε,
δίπλα απο θάλασσα.
Λίγο πρίν έβρεξα την άμμο,
και μετά εγώ, ολόκληρη....

Και απο τότε
δεν μπορεσα να ξανανιώσω
βούληση, πειθαρχία ελευθερία.
Όλα στα χάρισα.
Κι έμεινα γυμνή.

Θαρρώ πως έτσι θα έμοιαζε η αγάπη.

 Μα έτσι μοιάζει και η εξάρτηση.

Κι απο τότε με λάθος τρόπο
προσπαθώ να ακουμπίσω την ελευθερία.
Να την καταλάβω και να την χαρίσω
στους ερωτευμένους.

Ήσουν όμορφος.
Και δεν ήξερα πως να στο πω.
Στο λαρύγγι μου κόλλησαν οι φωνές, τα ξεσπάσματα
και η αδικία.

Ήσουν όμορφος.
Και η θλίψη που δεν βρήκα λόγια να στο πω
ήταν πιο μεγάλη απ΄ όσα προηγήθηκαν.

Πέρασε ένας αιώνας απο τότε.
Και η χίππικη ζωή μας μπάζει απο παντού.

Εγώ ζητώ δακτυλίδια
και συ...εσύ καλουπώθηκες.

Θρηνώ όλα όσα έγιναν στο μεταξύ.
Θρηνώ αυτά που έγιναν και αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν.

Παύση.
Παύση.

Ακούω τα γατιά να αγαπιόνται.
Και ζηλεύω.
Δεν ξέρω πια πως αγαπιόνται οι άνθρωποι.
Δεν ξέρω....

Ήσουν όμορφος.

Δεν πειράζει που δεν τα βρήκαμε τα λόγια.
Δεν έχει σημμασία.
Δεν έχει πια. Ποτέ δεν είχε.

Επέτρεψε μου,
ένα σ΄αγαπώ αδιάσπαστο, αλάβωτο, αναντικατάστατο.
Σ΄αγαπώ.