Πρωτεύουσα...αυτή που άλλοτε έμοιαζε η πιο μεγάλη απόσταση απο σένα,
αυτήν τώρα επιζητώ.
Πρωτεύουσα. Τρία χρόνια πρίν.
Η ίδια προσδοκία..η ίδια διαφάνεια, και η πόρτα ανοικτή
στο καινούργιο.
Έβγαλα τα τρισδιάστα γυαλιά,
αυτά που όλα τα έκαναν πιο ογκώδη, πιο χρωματιστά,
πιο αληθινά ψεύτικα.
Κουρασμένα τα μάτια πέρνουν το χρόνο τους αιχμαλωτίζοντας
εικόνες αποσταγμένες απο τεχνητά επιπρόσθετα.
Έλεγα πήρα τον χρόνο μου, μα σήμερα έξι η ώρα το πρωί
αριστερά στο στήθος είναι εκεί και με πονάει.
Το αφήνω να είναι. Το αφήνω να επιτίθεται.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν επιτίθεμαι πίσω.
Κάνω βήμα πίσω.
Η γραμμική αναπαραγωγή του πολέμου έλαβε τέλος.
Πρωτεύουσα.
Για πρώτη φορά δεν με πειράζει.
ΓΙα πρώτη φορά δεν συγκρούομαι ούτε μαζί μου.
Μια απέραντη ησυχία με βάζει για ύπνο το βράδυ.
Εκείνη εκεί. Αγέρωχη, πόσο πολύ την νοστάλγησα
πόσα της πήρα μακριά.
Εκείνη δεν φοβάται. Γι αυτό και συναίνεσε
γνωρίζοντας την ισορροπία του σύμπαντος και οτι ο πόνος
είναι ίσως το πιο δυνατό απ όλα τα μάθηματα της εξέλιξης του είδους.
Μια ταλάντωση μακριά...
Κάτι θέλει να μου πεί οτι συσσωρεύεται στο αριστερό στήθος.
Κάτι θέλει ακόμα να πεί.
Δεν βαρέθηκες ? το ρωτάω αγουροξυπνημένη......
Πρωτεύουσα οκτώ η ώρα το πρωί.
Μια ομάδα καινούργιων ανθρώπων αλλάζει το ποιόν μου.
Ρε μαλάκα γι αυτό με πονάς???
Αρκετά δεν ασχολήθημα μαζί σου..? Ξούτ, ξούτ....
Θα είσαι πάντα κομμάτι μου, δεν χρειάζεται να με πονάς.
Έλα χαλάρωσε. Κάποια στιγμή η τελετή του αποχαιρετισμού
πρέπει να κορυφωθεί.
Θα αγαπηθούμε ξανά κάπου αλλού.
Με πιο πολύ χρώμα, με διαφορετικά κεφάλια, λίγο πιο μαύροι,
λίγο πιο άσπροι , αλλά σίγουρα όχι ασπρόμαυροι.
Καλημέρα πόνε.
Όσο και να μου φωνάζεις δεν σου ανήκω.
Μετά το καφεδάκι θα πάμε να συναντήσουμε εκείνους.
Και εσύ πρέπει να αντέξεις.
Δεν σου ανήκω πια.
Θα σου ζωγραφίσω χέρια και θα αγκαλιαστούμε.
Όταν είσαι έτοιμος.
Και μετά θα χωρίσουμε.