Μονμάρτη. Σαν εικόνα απο μπορζουαζίδικα κείμενα. Δρομάκια απο ζωγράφους με τρίγωνο μούσι, να αποθανατίζουν για πάντα την αθωότητα μου. Εσύ μαζί μου. Πιο αθώος απ το πορτρέτο. Ένας αόρατος άνθρωπος. Σε κουβαλούσα πάντα μαζί μου για παρέα. Δεν καταλάμβαινα πολλά τότε. Το μόνο που ήξερα είναι οτι κάποια στιγμή θα σε παράταγα γιατί δεν μπορύσα να πεθάνω χωρίς να ερωτευτώ.
Σόφια. Το κρύο με πεθαίνει. Εσύ ένας νεκρός άνθρωπος, χαμένος στις αναμνήσεις σου. Μια παγωμένη νύκτα τα κορμιά μας ξυπνούν την ανάγκη σου για κακοστημένη συνέχεια της ματαίωσης με τρόπο αυθεντικό και απροσπέραστο.
Θεσσαλονίκη. Εκεί που σε προσπερνώ σε βρίσκω καλοστημένο σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο στις Σέρρες. Δεν υπάρχεις. Δεν υπάρχω. Είμαστε και οι δύο νεκροί.
Άμστερνταμ. Κρέμασα το γιατί σε ένα ολλανδέζικο ποδήλατο και τράκαρα λίγο πρίν το κανάλι. Στις βίτρινες στήθηκα σαν πόρνη και γάμησα κάθε μου ανάγκη να αγαπηθώ- όχι να αγαπήσω-να αγαπηθώ.
Λεμεσός. Δικαστήριο που στήνεται για μένα χωρίς εμένα. Δέχομαι το πρόστιμο και το πληρώνω με το λιγοστό οξυγόνο που μου δίδεται σαν χάρη ζωής.
Πολωνία. Κλέβω μια στιγμή αυτούσιας ύπαρξης. Σε περιμένω και με περιμένεις. Κάπου στην άκρη ένα όνειρο περιμένει να το χαιδέψουμε, να το θρέψουμε με τον καρπό του άντρα που χαρίζει για πάντα στην γυναίκα.
Το κατασφάξαμε. Λέγαμε τούτο το όνειρο δεν μπορεί να γεννηθεί. Το αρνήθηκε και η μάνα του και ο πατέρας του. Το πιάσαμε απο τα χέρια τα πόδια, το πνίξαμε απο παντού. Έκτρωση ή απλά δεν μπορούσε να αναπτυχθεί σωστά? Αποβολή. Του πιο αγνού ονείρου. Τα χρωματοσώματα ήταν λιγότερα, ο οργανισμός απέβαλε.