"Καμινάντο - Καμινάντο", στις στροφές εσύ τραγουδάς και γω προσπαθώ να καταπιώ την ευτυχία.
Νύκτα στο δάσος. Έτσι θα μοιάζει, έτσι...λέω....Εγώ και εσύ. Καλοκαίρι στο βουνό. Στήνουμε σκηνή και κρατιόμαστε κάτω απ τ άστρα. Μουρμουρώ να αλλάξει λίγο σκηνικό, να μην μοιάζει χαζοχαρούμενη ελληνική ταινία, μα με τούτο έτσι ακριβώς μοιάζει. Φέρνεις δόλωμα. Κάνουμε την λίμνη σπίτι μας. Στήνουμε σκηνή κάτω απ τον γκρεμό. Τσακίζομαι μέχρι να κατέβω κι εσύ, εσύ κάνεις τον άντρα μα κατα βάθος φοβάσαι πως στον επόμενο θάμνο θα σε δαγκώσει φίδι. Κατεβάσαμε κατσαρόλες, σεντόνια και ένα σωρό αποκόμματα λευτεριάς. Καλάμια. Καλάμια να κρεμάσουμε απάνω εκείνα τα χαμόγελα που μοιάζουν σαν έφηβο που το σκασε απο το παράθυρο. Η λίμνη δική μας, ολόδικη μας. Αν μπορούσαμε για λίγο να τετραγωνίσουμε τούτη τη θάλασσα μέσα μας και να την τιθασεύσουμε σε εκείνο το οικόπεδο. Στο καλύβι μας. Μου έβαλες το δόλωμα στο καλάμι και το έριξα. Σαν παιδί που του μάθαιναν πρώτη φορά να ψαρεύει. Έτσι θα ήταν, ταξιδεύει η σκέψη μου. Εκεί θα έστεκε ο γιός του αχινού. Πλατσουρίζω μεστο γλυκό νερό πεθαίνοντας απ το εγκεφαλικό του θανάτου της στιγμής. Το βράδυ. Ανάβουμε φωτιά, είσαι εκεί και είμαι εκεί. Τι άλλο να είχε σημμασία. Για πρώτη φορά μου λές ιστορία. Για πρώτη φορά λές ιστορία μόνο για μένα αγαπώντας με. Το πρώτο καλοκαίρι που κατάλαβα την αλήθεια μας. Μετά απο καιρό. Το τελέυταίο που θα σε χαιρετούσα αγαπώντας σε επίσης.
Καμίναντο....τραγουδάς στην στροφή. Στο γεφύρι χορέψαμε τον τελευταίο χορό. Το νερό να κυλά...Οι νύφες με χαιρετούν και εγώ αφήνω το μυστικό μου μαζί τους. Κλαίς. Δεν είσαι έτοιμος. Πώς να πείσω τον εαυτό μου οτι είσαι? Οι προγόνοι μας καλούν και μεις θέλουμε να είμαστε γυναίκες και άντρες τις εποχής μας. Πνίγεσαι στην ανάγκη και στο πρέπει. Πνίγεσαι, πνίγεσαι.......Βουτώ μαζί σου. Πνίγομαι και εγώ.
Η γυναίκα και ο άντρας, ο άντρας και η γυναίκα σαν σμίξουν δεν χωρίζουν ποτέ.
Πλάσματα του μυαλού είναι όλα.....
Ακάμας. Πετούν όρνια απο πάνω μας και γω φοβάμαι. Του μυαλού ή  τα υπαρκτά δεν ξεχώρισα ποτέ.
Όμοδος.
Μόνο εγώ και εσύ θα μπορούσαμε να διανυκτερεύσουμε σε εκείνο το δωμάτιο και να κάνουμε δείπνο με οτι φαγώσιμο περίσσευσε απο το κάμπινγκ. Ντομάτα χαλούμι πολυπιφ. Μόνο εγώ και εσύ. Αυτή η υπερβολή. Αυτή η απλότητα. Συνώνυμη με ευτυχία γιατί άραγε δεν μπορούσε να κοινωνηθεί? Η μήπως ήταν πολύ δύσκολο κάποιος να είναι ευτυχισμένος με πέντε αράδες, πέντε νότες και πέντε στιγμές......
Αγοράζω σφεντόνα για τον Δημητράκη. Την διαλέγεις εσύ. Εγώ δέχομαι την δική σου αποδοχή της ευθυνης κι όλα μοιάζουν να είναι αλλιώς.
Εγώ και εσύ. Λές και πάντα θα μπαίνουμε σε εκείνο το αυτοκίνητο και θα κατηφορίζουμε σε βουνά να ψάχνουμε που να στήσουμε καλύβια. Εγώ και εσύ. Λές και τίποτα δεν θα μας χώριζε ενώ τα πάντα μας έχουν χωρίσει. Εγώ και εσύ για δέκα στιγμές που δεν θα μας έψαχναν οι προγόνοι να ξοφλήσουμε. Εγώ και εσύ.
Ρετρό. Ένα χρόνο πρίν. Η ανάγκη εξαγριώνεται σε κορμιά φαντάσματα. Το αίμα στηλητεύεται μόνο στη σκέψη της μούσας. Στην μήτρα της μούσας. Ο δρόμος του άντρα και της γυναίκας στοιχειώνει όσους τον προσπερνούν. Οι νύφες χορεύουν, οι προγόνοι μουγκρίζουν. Το σύμπαν ολάκερο κουνεί τις πλάκες. Μέχρι τα πάντα να επιστρέψουν στην ομοιόσταση.
Κάστρο. Είσαι ευτυχισμένος, είμαι ευτυχισμένη......τι άλλο είχε σημμασία. Τίποτα δεν είχε.
Είσουν εκεί και τα έπινες μαζί μου.  Και αυτές οι φορές ήταν σπάνιες.
Γιορτάζουμε, λέει. Πιείτε.........