Τερατόμορφα λόγια συνεχίζουν να μπαίνουν απο καλώδια και να γίνονται σκουλαρίκια
στα αυτιά.
Η αγάπη έγινε η πιο μεγάλη κακοποίηση που γνώρισα ποτε μου.
Στο πλυντήριο έπλυνα για πάντα την πιο όμορφη εικόνα της και ξέβαψε.
Αγάπησα τον διάβολο. Δεν έβλεπα το μάυρο του χρώμα ούτε τα τεράστια νύχια του.
Σαν τα ένιωθα, έλεγα είναι που δεν του τα έχει κόψει κανείς, μα εκείνος
τα έτρεφε με λίπασμα. Σκληρυντικό και λίπασμα. Για να γίνοται πιο μακριά και πιο σκληρά.
Οι ουλές υπάρχουν για πόσο ακόμα με ρωτάει ο Μορφέας?
Αγοράζω κρέμες να τις απαλύνω, μα εύκολα τελειώνουν . Το φαρμακείο είναι κλειστό
για 15 Αυγουστο.
Φυσάει με σύρμα την αυτοκαταστροφή και παίζει μέχρι να τελειώσει το σαπούνι.
Περνάω απ το κλουβί , τον ακούω να κτυπιέται, δεν κάνω τίποτα.
Η κενότητα είναι η μόνη μου ερωμένη.
Το άδειασμα η μόνη μου ενασχόληση.
Δεν πεί θω κανέναν.
Μονάχα εκείνην που παντρεύτηκε την ματαίωση.
Έχω φύγει. Ας γράφω ακόμα.
Ο διάβολος με προσκαλεί στην κόλαση.
Αρνούμαι.
Το βρωμισμένο σώμα του μου προκαλεί εμετό.
Τα χέρια του αφήνουν σκουλήκια στα δικά μου
και τα μάτια του , καίνε σαν την πιο αδίστακτη πύρινη φλόγα
τα έντερα μου......
Η κουμανδαρία γλυκαίνει τις θύμησες.
Αξίζει , μου απαγγέλνει η κ. Πολυξένη?
Αξίζει?
Να βάλω γραμμάρια αξίας, όχι δεν αξίζει.
Σκέτο. Και αναποδογυρισμένο.
Σαν την Σμυρνιώτισσα με τον καφέ της το απόγεμα.
Δεν Μίλησα στην Μελίνα ακόμη Δαναή.
Ούτε διάβασα τα παραμύθια σου.
Μου λείπεις....