Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Mείνε...

Πώς να σε βγάλω απ την κοιλιά μου να σε πετάξω γιατί λένε πως μόνο έτσι
μπορείς να μεγαλώσεις.
Πως απ τον φάρυγγα να φωνάξω ένα «μείνε» χωρίς να με καταπιεί και να με πνίξει..
Περνούν οι μέρες. Η μοίρα μας προσπερνά. Ήξερα και έπαιξα μαζί της.
Πώς γεννιούνται σ αγαπώ που σε αφήνουν να φύγεις...
Πώς άραγε χωρίς να βλέπω το πρόσωπο σου να συναισθάνομαι αν είσαι καλα...
Να σε αφήσω να πετάξεις. Να σε αφήσω να μεγαλώσεις.
Να σε αφήσω να νιώθεις την ελευθερία να γραντζουνάει τα πιο όμορφα χρόνια σου.
Η πιο μεγάλη απόδειξη του ξεπλύμματος των ονείρων.
Που είσαι...να στο πώ...Που να σαι να περιγράψω πόσο περίτεχνα λευτερώσαμε
ο ένας τον άλλον....
Θα σταματήσω να σε κρατώ στην κοιλιά μου.
Απόψε θα σε γεννήσω.
Απόψε θα σε χαρίσω στο κέντρο της γής να σε μεγαλώσει.
Θα αφήσω την μάνα γή να γίνει η παντοτινή σου σύντροφος.
Η δικιά μου θα κρέμμεται στον λαιμό μου. Και θα θυμάται.
Πάρε με μαζί σου, θα έλεγε, θα έλεγα, είπες.
Μην φύγεις, θα έλεγε.
Μείνε να τα καταφέρουμε.
Θα σε αγαπήσω απ την αρχή.
Θα με αγαπήσεις απ το τέλος.
Σαν σμίξουμε θα πάμε σε χώρες που πάντα ονειρευόμασταν.
Μαζί. Γιατι το μαζί είναι το μόνοι.