Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Μείνε...

Που το θυμήθηκα το πλαστικό χαρτί μου. Που θυμήθηκα σήμερα να απλώσω τα σημάδια της λύπης
ξεραίνοντας τα στο φώς της αλήθειας. Ίσως γιατί έπρεπε να επιστρέψω και να τα μαζέψω. Ίσως γιατί επιστρέφοντας κατάλαβα πως ήταν ήδη γινωμένα. Δεν θέλω να τα μαζέψω. Θέλω να τα αφήσω εδώ, να τα θυμάμαι. Να βλέπω το ταξίδι για να μην λησμονήσω, κανένα χ και κανένα ρ. 
Τέλεψε ένας κύκλος. Χωρίς να ξέρω πως. Λές και ένα διάφανο χέρι με πήρε απο το χάρτινο σπιτάκι και με οδήγησε  εξω απο τη μονόπολη. Χάνοντας κέρδισα εμένα, φίλους ανεκτίμητους και ασφάλεια.
Ηρεμία. Μείνε. Θα σου φτιάχνω κουβέρτες απο κουρέλια να σε σκεπάζω. Θα σε τυλίξω με ταξίδια
ζωής. Θα σε καθίζω στην σέλα του παιδικού ποδηλάτου και γώ θα στέκομαι όρθια. Ας ήταν να έμενες για πάντα.