Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Προμηθέας Δεσμώτης

Προμηθέα...
Ξύπνησα μαζί με τον αποσπερο Αυγερινό σήμερα.
Σε είδε θλιμμένο και ταλαιπωρήμενο.
Σε είδε να βουλιάζεις στην βαθιά μελαγχολία χωρίς την φλόγα σου.
Μα η φλόγα είναι εκεί του απάντησα.
Νομίζει πως πέθανε, μου είπε
εξομολογώντας τους εφιάλτες σου.
Δάνεισε μου το φώς σου να του το πάω...
Ντύθηκα φλόγα και ήρθα.
Δεν είμαι ο Δεσμώτης μου λές.
Εκείνος πέθανε και μαζί του και αυτή.
Δεν σε αγκάλιασα και δεν με αγκάλιασες.
Απλά υπήρξαμε.
Εσύ ατάραχος.
Και εγώ να καίω.
Να καίω πιο πύρινη και απ την φλόγα του.
Πιο καυτή κι απ τη γλώσσα του.
Εσύ στον Όλυμπο και γω μαζί με τους θνητούς.
Δεν δεσμευόμαστε Δεσμώτη.
Έβγαλα το παλτό που μου δάνεισε ο Αποσπερίτης
και την μπλούζα του Αυγερινού.
Στα αμπέλια τρέχω γυμνή
λουσμένη απο ύδωρ που σβήνει τον πόθο.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

νούμερο δύο

O έρωτας, αντανάκλαση του νού
καθρέφτης της πιο όμορφης μελαγχολίας.
Ο ανοιξιάτικος έρωτας,
γεμάτος μυγδαλιές και γυμνοσιάλαγκες
λίγο πριν χωθούν ξανά στο χώμα.
Η κοπελιά να κρατά έναν στο χέρι
χαιδέυοντας τον κοχλία που έφτιαχνε
καινούργιο απο ανάγκη.
Η θωριά του να φυλακίζει την δικιά της,
ένα «αγάπη μου» να πετιέται απ το στόμα
σαν το σάλιο την ώρα που η γλώσσα
παλεύει να εξηγήσει....
Περίσσιο σάλιο ένα αγάπη μου
το σκάει σαν τον σαλίγκαρο που αλλάζει σπίτι.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Ο μήνας των ερωτευμένων. Ο Φεβρουάριος

Το να ορίζεις την διάθεση σου αποτέλει προνόμιο των μεγάλων ζώων. Και δεν μπορεί να στο στερήσει κανείς. Όσο και να θές να φέρεσαι σαν αετός κοπαδιάστά ζείς και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Το να μην το έβαζες στα πόδια θα σήμαινε οτι θα μπορούσες να προτάξεις το στήθος και να αφήσεις όλα τα φίδια που φυλάς να σε ζώσουν. Όχι με εκείνο το σύρσιμο το γνώριμο που για πολλούς αποκαλείται ανατριχιαστικό. Μα με εκείνο που χαιδεύει νευράξωνες  και μετα διειγείρει.....και εσύ δεν μπορούσες να φανείς τρωτός...στα μάτια ποιού δεν κατάλαβε ποτε...Στην φρίκη της ιδέας να ερωτευτείς παλλακίδα και να ορίζεσαι απ τα μάτια της. Αξιος απόγονος της γενιάς που φέρει σαν έρωτα μηχανοποιημένες κούκλες , με περιποιημένα μαλλιά και βάμμένες φλεφαρίδες. Πως να σε αποκαλούσαν οι όμοιοι σου? Οι πρώην ερωμένες σου? Ο φόβος μπροστά στην πανάρχαια δύναμη..να σε κλωθωγυρίζει στα σεντόνια των στρεμμάτων που κάθονται γύρω σου. Να τα περπατάς όλα και να ξέρεις πως ο μύθος της Αριάδνης ξαναγράφεται γιατί στον δικό σου τον λαβύρινθο εσένα νικάς και εσένα σκοτώνεις. Ο φόβος...ο φόβος οι βελόνες να ναι ψεύτικες και το μόνο που νιώθεις να ναι το μαλακό κρέας. Η αξίωση η δική μου να σαι και εσύ ένας αχινός και μάλιστα ο καλύτερος απ όλους. Να μην έφευγες. Θα ήταν το πιο εύκολο. Για ανθρώπους που δεν φοβούνται να ζήσουν, να ανακατευτούν, να ξεράσουν τα ένστικτα και να τα γεννήσουν ξανά.
Ο φόβος.
Ο φόβος.
Να μην ερωτευτούμε.
...................................................................................................................................................

Ο έρωτας. Ο έρωτας. Ο έρωτας που σε στροβιλίζει και σε πετά νεκρό στο χώμα. Ο έρωτας που σου τα παίρνει όλα και σε αφήνει σαν σκιάχτρο λίγο πριν ο περβολάρης θερίσει και το τελευταίο στάχυ. 70 χιλιόμετρα είναι τα νεύρα μας. Και αυτός τα ανεβαίνει όλα, τα στρίβει και τα χωράει στο υπερπέραν. Τα απλώνει να μαραθούν πριν ο εμετός ξεραθεί και γίνει ένα με τον ιδρώτα. Ο έρωτας. Ο έρωτας που δεν σε κάνει να κτυπά η καρδία σου, αλλά που αφήνει όλα τ αλλα σου όργανα να ονομάζονται ζωτικά. Ο έρωτας. Που σε κάνει να λές ψέμματα στον ευατό σου. Ο έρωτας. Που την ώρα που σε παίρνει έχεις γευτεί το πιο γλυκό ναρκωτικό και χάδι. Ο έρωτας. Ο ερωτας.
Ελέησε με. Ελέησε με με την αγάπη σου που δεν υπάρχει πια. Ελέησε με . Ελέησε με με την prodosia σου. Ελέησε με. Με όλα όσα δεν θέλεις πια. Ελέησε με.

...................................................................................................................................................

Ο έρωτας.

ο Ερωτας και η μονόπολη.
Να ανακατεύονται οι κάρτες, να ρίχνεις τα ζάρια και να προχωρας.
Να μεγαλώνεις, να μαθαίνεις και να κοιτάς το μπλέ πιόνι πίσω. Χιλιόμετρα πίσω.
Να ξαναρίχνεις τα ζάρια. Να περνάς απ την φυλακή, να καταφέρνεις να λευτερώνεσαι, να ψάχνεις
και να μην ξέρεις που έχει κτίσει και που έχει χωθεί το πιόνι χρώματος μπλέ.
Να προχωράς και να προχωράς.Να μην βλέπεις τίποτα άλλο παρά
Μόνο μια ευθυγραμμισμένη χάρτινη μονόπολη.
Κάθε μέρα στις εφτά παρα τέταρτο. Να περνάς την Πόλη Χρυσοχούς,
να αγοράζεις ρουτίνα  και να γυρνάς πίσω.
Στις εφτά παρα τέταρτο ακριβώς.

Ο έρωτας.
Ο έρωτας που ο ένας πλουτίζει και ο άλλος φτωχαίνει.
..........................................................................................................................

Ο έρωτας. Ο έρωτας που οι ψηφίδες του γεμίζουν με άγρια μιτσικόριδα και μια Άνοιξη
που ξεπετιέται δειλή και φοβισμενη.
Τα σαλιγκάρια δανείζουν το σπέρμα τους την ώρα που οι βροχές σταματούν, για
να γεννήσουν την ευωδία.
Και εκείνα υπάρχουν στις πιο ακατέργαστες πλαγιές που ξυπνούν παιδικές
μνήμες και αθωότητα.

..........................................................................................................................
Ο έρωτας που επιμένει στον πόλεμο.
Που δεν δέχεται - που δεν παραδέχεται.
Που αφήνει τις μέρες να περάσουν, τα χρόνια να ηγηθούν
του κρανίου που μένει ασκέπαστο και γυμνό απο αγάπη.
...............................................................

Ο Έρωτας που βρωμάει υπουλότητα και ψέμμα,
που το οσμίζεσαι χιλιόμετα μακριά, που δεν
κάνεις τίποτε άλλο παρα να τάσσεσαι υπέρ της πίστης και να
πηγαίνεις κόντρα σε κάθε δυσοσμία.
Η πίστη στην ιδέα.

Που γεννιέται και πεθαίνει την ίδια ώρα.
Σε ένα μπάρ μαζί με τους υπόλοιπους της γεννιάς μου
αφουγκράζοντας τις σχέσεις των ανθρώπων
και βλέποντας τες να ξευτελίζονται μεστην
συνήθεια και την τριβή ....
Ρομποτένιες κινήσεις και ψεύτικα χαμόγελα
σε εναλλακτικούς τάχατες χώρους διασκέδασης.
Ο ρομαντισμός το σκάει εyκολα, λόγω επερχόμενης
Ανοιξης. Οι πόρτες ορθάνοικτες, το παράδοξο μιας ομορφιάς
που ξεπηδάει απ τους κόρφους ασυγκράτητης ματαιοπονίας.
Που δεν βρίσκει κανένα άλλο λόγο να υπάρξει παρά
με την πρόφαση μιας εθιμοτυπικής συνεύρεσης.
Ο έρωτας λείπει απ το πάρτυ.
Έχει αρρωστήσει.
Και είναι μεταδοτικό.

..................................................

Ακατέργαστα όνειρα την ώρα που ο άνθρωπος έχει
ξευτιλίσει κάθε έννοια του ρήματος
"ακουμπάω".
Την ώρα που παραδίδεται στο λιθοβόλημα,
άξιος δέκτης της ευθύνης. Της ευθύνης του έρωτα.
Ο πιο έξυπνος απ όλους τους ρίπτες.....
στην πυρά να δέχεσαι τα βόλια αναβοώντας
όσους δεν έχουν καεί στο φώς.
Να ξέρεις τις κινήσεις απ έξω, να συναινείς
στο στήσιμο και να δέχεσαι να χάνεις.
Γιατί ο πιο χαμένος είναι εκείνος που
ξερει απ την αρχή πως θα νικήσει.

.................................................................
Ξεπαστρέματα πρωινά, ισοφαρίζοντας με τον έρωτα.
Ο χαμένος τα παίρνει όλα.
Αν ήταν μια πάλη ο έρωτας
στην περίπτωση μας ένας συκέ αγώνας.
Αντίο ερωτόκριτε των υπογείων.
Θα κοιμάμαι πάντα στ αμπέλια σου και
θα γουργουρίζω σαν το καλύτερο γατί απ όλα.