Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Που στ αλήθεια πάνε οι άνθρωποι που κάποτε αγάπησες?
Πού χώνονται τα όνειρα που είναι δεμένα με σχέσεις?
Πιάσε μου το χέρι να σταματήσω να γράφω.
Αμα πεθαίνει μέσα σου η πίστη και η εμπιστοσύνη
τίποτα μην γράφεις.
Γιατί είναι όλα ψεύτικα και ανόητα και ποταπά.
Εκείνο που μου λείπει έγινε μια θλιβερή ανάμνηση.
Εκείνο που μου λείπει ξεζουμιέται μεστη μηχανή
του χρόνου. Προς τα πίσω.
Σε ένα χωριό στο βουνό. Εκεί έπρεπε να στήσω το σπίτι μου.
Εκεί ήταν πάντα το πεπροωμένο μου.
Στο είπα, χρόνια πριν.
6 εισιτήρια στο χέρι.
Δεν υπαρχει πια εκείνη αγάπη μου.
Την πέταξες στα σκουπίδια.
Πάψε να την ζητάς.
Να βρείς κάποιον που θα σε αγαπήσει μου έλεγες.
Θα ήθελα να μπορούσε να με αγαπήσει.
Μα είναι σκοτεινός σαν και σένα.
Με κανέναν δεν είμαι. Μονάχα με μένα.
Σπάσε όλα μου τα δάκτυλα να μην γράφω.
Ασυνάρτητες λέξεις.
Φεύγω αγάπη μου χωρίς να σε χαιρετίσω
Πάνε χρόνια που πάψαμε να χαιρετάμε ο ένας τον άλλον.
Εσύ δεν ξέρεις τι σημαίνει να αιμορραγείς απ την μήτρα.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Για μέρες στεκόσουν έξω απο το πέτρινο σπίτι,
μύριζες το γιασεμί περασμένα μεσάνυκτα δίπλα
απ το μπλέ περβάζι.
Προσπαθούσες να ακούσεις τον ήχο απ τα τακούνια
μου, μια φασαρια την ώρα που το το αιλάνερ
άγγιζε το μάτι μου.
Δεν άκουγες τίποτα.
Τραγούδησες τραγούδια καινούργια στον γκιώνη
και μαζί συνθέσατε την πιο πένθιμη μελωδία.
Μίσησες την σκιά σου στο παραθύρι μου
την ώρα που άναψα το φώς.
Την μίσησα και εγώ.
Έριξες δυο τρείς πέτρες την ώρα που
έφυγες, στην λίμνη που
έβλεπες το πρόσωπο σου ναρκισσιστικά
ερωτεύσιμο.
Άκουσα το πλατσούρισμα
και μέρες μετά βλέπω τα
αναταραζόμενα νερά.
Ακόμη να κουνιούνται και να μην ησυχάζουν.
Απο βρασμό ψυχής.
Οι θεοί κάποτε το ονόμαζαν μένος.

...............................................

Η γυναίκα με το καθάριο πρόσωπο
αγνοείται.

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Δεν έχω καμιά λέξη να σου δώσω πια. Ποταπές.
Ανάπηρες σαν και μένα.
Δεν θέλω να φοβάσαι , σου έγραψα χωρίς να σου γράψω.
Στο είπα, με λέξεις μπερδεμένες και ανόητες.
Είσαι τόσο ματαιωμένα όμορφος.
Είσαι εσύ που θα μπορούσα ίσως να ερωτευτώ ,
το οσμίστηκες και έτρεξες μακριά.
Τα λέμε όλα με τα μάτια και τα κάνω
θάλασσα με τις λέξεις.
Ήθελα να σε βλέπω να χαιδεύεις την κιθάρα
και να φυσάς μουσικές.
Ήθελα να σε αγκαλιάσω στο σβήσιμο της
πανσελήνου.
Τα ήθελα όλα αυτά και δεν ήθελα τίποτα.
Ηθελα μόνο να υπάρχεις και να υπάρχω.
Να κάθεσαι εκεί και να κάθομαι παραδίπλα.
Ένα βράδυ παρασκευής.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Καληνύκτα

Καληνύκτα. Όποιος και να σουν δεν μιλώ σε σένα.
Εκείνον που κάποτε αγάπησα. Εκείνον καληνυκτίζω.
Εκείνον θα αγαπώ πάντα. Εσύ τέρας κοιμήσου με τις
υστερικές ενοχές σου.
Κι αν σου γυρίζω την πλάτη είναι γιατί μόνο έτσι
μπορείς να γίνεις ξανά άνθρωπος.
Αλίμονο αν δεν γίνεις ποτέ.
Συγχώρεσε με που η ζωή μου κυλάει
χωρίς εσένα πιά. Έτσι το θελες πάντα.
Ανδαλουσιανοί προορισμοί
και νύκτες σε βόρεια χωριά.
Δεν ξέρω που πάω μωρό μου,
μα σίγουρα ξέρω ποιός με συνοδεύει.
Και είναι μονάχα ο εαυτός μου.
Λυπάμαι. Μόνο λυπάμαι.
Τίποτα άλλο πια.